هنر های رزمی

تعیین تاریخ دقیق پیداش فنون رزمی کاری است غیرممکن، چرا که این فنون از آغاز زندگی بشر با وی همراه بوده اند. بشر اولیه در برخورد با حیوانات درنده و مشاهده ضعف خود در برابر آنان، مجبور به ایجاد روشهایی برای حفظ خود از گزند حیوانات وحشی بود. اینکه وی دارای چنگ و دندان تیزی مانند حیوانات شکاری نبود سبب شد که وی در ابتدا از سنگهای تیز و پرتاب آنها به عنوان تنها سلاح در دسترس استفاده کند. بعدها بود که پرداخت همین سنگهای تیز سنگ حجر و سلاح های پیشرفته تری چون چاقو و تبر های سنگی را به ارمغان آوردند. با پیشرفت بشر اولیه و کشف اینکه گوشت بعضی از حیوانات می تواند منبع غذایی خوبی باشد بشر از مرحله دانه چینی وارد مرحله شکار شد. سلاح های اولیه کامل تر شدند تا بتوان با آنها حیوانات را به دامانداخت و از گوشت و پوست و استخوان آنها استفاده کرد. سلاح هایی مانند نیزه می توانستند کندی بشر را نسبت به حیوانات وحشی جبران کنند. با اسکان بشر و تغییر رویه زندگی او به سوی کشاورزی مشکل دیگری ظاهرشد. جمعیت زیاد و زمینهای حاصل خیز کم. زور بازو و قانون جنگل قانون مسلط آن دوران بود. هر قبیله ای که جنگجویان بیشتر و ورزیده تر داشت می توانست زمینهای بیشتری را تصاحب کند و مالکان قبلی آن را چون برده بکار گیرد. بزرگ شدن روستاهای اولیه به پدیدار شدن شهرهای اولیه و تشکیل ارتشهای اولیه انجامید. فنون لشکرکشی و نظامی گری شکل گرفتند و با کشف فلزات و بکارگیری آنها در جنگ افزارها جنگها ابعاد تازه ای یافتند. در کنار پیشرفت جنگها فنون رزمی انفرادی نیز پیشرفت می کردند. مقابله با دزدان و راهزنان، دفاع در برابر متجاوزین، حفاظت ازکاروانها و ... عده از افراد را به فراگیری دوره هایی ترغیب کرد که امروزه به این فنون هنرهای رزمی می گوییم. فنون رزمی در سرزمینهای مختلف رشد کردند و سینه به سینه آموزش داده شدند تا امروزه به دست ما رسیدند. هر چند که در ظاهر تفاوتهای زیادی بین سبکهای مختلف رزمی وجود دارد اما هدف اصلی تمام آنها دو چیز است: اول پرهیز از آسیب دیدن شخص و دوم آسیب رساندن به حریف.